Bradley’s Circus komt uit Nederland, een landje dat maar een flinke boogscheut van deze nederzetting vandaan ligt. Dit kwintet wordt voorgezeten door twee flinke dames. Mattanja Joy Bradley is blond, beweegt zich uitdagend en zwoel, zij het ietwat houterig , over de stage, maar bedient zich bovenal van een prachtige stem die scoort in alle genres en stijlen die het Circus meestert.

Lidewij Veenhuis is het buitenbeentje, die op de bluesharp haar mannetje staat.Dat is helemaal haar uitstraling, de halve jongen, zoals iedereen er wel eentje heeft gekend in zijn jeugd, die heel wat in haar petto heeft. Zonder Lidewij en haar smoelschuiverij zou het Circus misschien snel als het zoveelste R&B bandje met leuke frontmeid bestempeld worden. De muzikale leiding is in handen van de immer serieus kijkende gitarist André, ofte Jimmy The Lounge op het podium. Hij kwijt zich van zijn taak als comper en solist met één oerdegelijke archtop Guild voor alle werk. En Toine Stout en Beewee Nederkoorn vormen de stevige rhythm section op respectievelijk double bass en drums.

Het stelletje werkt zich vakkundig door een stomend setje van om en bij zestien nummers, waarvan zeker de helft van eigen makelij zijn. Deze eigen nummers zijn gedegen materiaal en verraden een vrij grondige kennis van zaken, in dit geval rootsmusic. Daaruit brouwen ze zich een eigen sound, waartussen de meest uiteenlopende standards als “Wang Dang Doodle” en “Ghosttrain” of “It Hurts So Bad” zich volkomen op hun plaats voelen.

Een prachtige prestatie van een jonge band die pas sinds 2005 in deze combinatie aan het werk is en onlangs een meer dan fatsoenlijk debuutalbum heeft uitgebracht. Een recensie van deze CD vindt je elders in dit electronische schriftuur.

Tijdens het optreden van Bradley Circus bleek hoe allemachtig ontoereikend de vaste geluidsinstallatie van de Palethe is. Wij hoeven absoluut geen oorverdovende wall of sound, maar als je de zaal moet rondstruinen om van elk instrument iets op te vangen is er toch wat fout. Gelukkig stonden wij vooraan tegen  het podium waar we één en ander konden meeluisteren van de backline en de retours, maar om ten volle van Matanja’s vocale kwaliteiten te kunnen genieten, moesten we enkele flinke passen naar achteren en naar links om haar stem uit de luidsprekertjes te plukken die boven in de hoge hoeken van de zaal hingen.

Een tweede ontgoocheling was het bier dat uit de tap stroomde. Dit is volledig subjectief uiteraard, maar dit gerstenat had niet de smaak die ons begeestert. Gelukkig was het juiste merk ook in flesjes verkrijgbaar. Namen noemen we niet. We worden niet gesponsord.

En dan komt onze lieve Ana Popovic op de proppen. Twintig jaar geleden kwam ze helemaal uit Servië, niet als Song Festival sterretje, zo kwamen er wel meer uit daargindse contrijen, maar als het jonge meisje dat onwaarschijnlijk bedreven blues gitaar speelde. Een hebbelijkheid die tot dan alleen aan de oude zwarte bluesknakkers toegedicht werd, en één enkele blanke Clapton of Vaughan tot daar aan toe, werd oogluikend toegelaten. En Popovic doorbrak deze na-oorlogse visie en zag dat het goed was, en ging ermee door, nam les aan conservatoria in het Westen en verbeterde zich steeds meer. Vandaag staat ze mee aan de top  van de blanke, gitaarspelende bluesmadammen en we zien ze graag komen. En met ons nog vele anderen, want de Palethe zit goed vol.

In haar kielzog herkennen we nog steeds haar voortreffelijke backingband van vorig jaar, met internationale en Europese uitstraling. Van links naar rechts ontwaren we aan keyboards, organ en Wurlitzer, de Italiaan Michele Papadia. Centraal beukt de Amerikaan Dion Murdock op zijn drumstel in. En rechts staat de Nederlander Ronald Jonker met zijn bass op en neer en heen en weer te daggeren. Deze heren hebben reeds ten overvloede bewezen een geschikte band voor Ana te zijn.

Vanavond brengt ze hoofdzakelijk nummers van haar laatste CD “Still Making History”, die veertien prachtige songs bevat, variërend van jazzy over blues tot shredding rock. Wie dit kleinood nog niet bezit, is arm zonder het misschien te beseffen. Hoe je aan dit schijfje kan geraken kan je vernemen elders in dit electronische blad.

Ana Popovic munt uit in alle genres en speelt met een naturel die gewoon adembenemend is. Dat bewijst ze ook vanavond weer. Up-tempo blues rockers worden afgewisseld met ballads en zelfs live schuwt ze de akoestische gitaar niet. Haar bedrevenheid op de zes snaren krijgt een onopvallend jazzy trekje dat haar blues des te interessanter en aantrekkelijker maakt.

 

 

Na haar superoptreden komt ze ons vervoegen in de zaal. Voor een causerietje. Ook dat is Ana. Geen sterallures, geen capsones. Gewoon van, hoe was ’t hier nog terwijl ik op tournée was in de States. Ze had het ook over de Blues Cruise in de Cariben. En dat we die zeker eens moesten meemaken. Een hemel op aarde.
Als ze kon nam ze ons allemaal mee.

Een geslaagde avond in de Palethe. Maar een budgetraming voor een degelijke geluidsinstallatie dringt zich op. Een prioritair punt op de eerstkomende gemeenteraad.